Geboren in Castrovillari (CS) op 6 januari 1958, verhuisde hij op achtjarige leeftijd met zijn familie naar Bassano del Grappa. Na ongeveer zes maanden kwam hij aan in Bologna, tweede bij zijn zus en zoon van een staatsmedewerker bij het Paleis van Justitie en een secretaresse bij een particuliere medische praktijk. Momenteel woont hij in P. za F. D. Roosevelt. Al op negenjarige leeftijd begon hij kunst te studeren en toonde hij een buitengewone aanleg. Als autodidact schilderde hij tot zijn zeventiende, waarbij hij verschillende stromingen volgde en de meest uiteenlopende schildertechnieken gebruikte, op verschillende media en materialen. Na een korte denkpauze hervatte hij zijn artistieke activiteit fulltime met zijn eigen persoonlijke en originele schilderproces. Op 30-jarige leeftijd verhuisde hij naar Loiano (waar hij vijf jaar woonde), een klein, rustig dorpje in de hoofdstad Emilia, waar hij zijn kunst ontwikkelde. Elk werk dat hij maakte was een stap voorwaarts in zijn innerlijke zoektocht, een verlangen om dat nog verborgen spirituele doel te bereiken.rnZijn strijd, zijn relatie tussen mens en goddelijkheid, bracht hem ertoe de goddelijke taal te accepteren, omdat deze taal geen menselijke grenzen kent. (mystiek)rnrn Angelo De Marco alias Anghel De MarcornMet de eeuwig fascinerende taal van het symbolisme, verder verrijkt door het dagelijkse onderzoek naar zijn eigen ervaring en die van de mensheid, presenteert Anghel De Marco ons een atropo-filosofische en esthetische boodschap die zowel qua inhoud als qua manier absoluut ongekend is. Het spreekt voor zich dat de boeiende en stimulerende suggestie van de sferen de lezer onmiddellijk weer bewust maakt van het voorouderlijke en levengevende erfgoed van de interactie tussen mens en kosmos, bevrijd van de illusoire superfetaties/integraties van een onrustig en oeroud dagelijks leven.rnDe kunstenaar zelf verduidelijkt impliciet de waarde die de directe relatie tussen de mens en het teken dat hem vertegenwoordigt in een actuele (en historisch cyclische) spanning met de maatschappij in het beeld heeft. Het is een boodschap die zich - met verwijzingen naar duizendjarige en universele voorstellen van transcendentie, van Perzische en Babylonische wortels - bedient van een pregnante en essentiële fraseologie, cultureel gemuteerd door verre mythologieën uit het Midden-Oosten en het Middellandse Zeegebied, maar meer nog (en in beslissende mate) door de geheimzinnige implicaties van het bijbelse lexicon, in het bijzonder de Apocalyps. Het lijkt mij dat ik De Marco kan vergelijken met de evangelist-profeet die vanuit de nijvere ballingschap van Patmos tot de wereld van nieuwe en heldere grenzen spreekt: een zonne-eiland, werkplaats en toevluchtsoord dat voor de kunstenaar een metropolitaan Patmos is, bedreigd en aangevallen door existentiële vervuilingen, maar toch solide en onomkoopbaar turris eburnea. Uit dit Patmos van kunst en leven vloeit een picturaal discours van een opmerkelijke orde voort, ontrafeld in het zekere teken van schone en gepolijste beelden, ogenschijnlijk sereen zoals de beroemde Planeten van Donato Creti die ook in herinnering kunnen worden geroepen, maar levendig met prachtige anatomische krachten die doen denken aan 12e-eeuwse kruisbeelden en Marco d'Agrate, met de pathos en het realisme van Mantegna, met klanken die, in een metafysische toonaard, asperge gevechten à la Paolo Uccello echoën. Het zijn, deze van Anghel De Marco, beelden van echte gevechten binnen de vervreemdende en desintegrerende wereld van vandaag. Er is - ik ben het helemaal eens met de kunstenaar - een schoonheid, een fysieke perfectie die een uitstekende innerlijkheid vertegenwoordigt. De kleur heeft niet alleen een alchemistische betekenis, maar ook een betekenis die verband houdt met het thema, zodat rood liefde en haat kan uitdrukken, passie in ieder geval; lichtblauw intern rust, vrede. Het gevecht van de mens is in essentie een contestant-propositionele dialoog met een enkele gesprekspartner, die tegelijkertijd zichzelf en de wereld is; en de ijle en astrale sferen drukken duidelijk zijn eenzaamheid en open perspectief uit, waarbij antinomieën en dichotomieën worden opgelost en samengesteld. Surrealisme Verre van dat: filosofisch-esthetische thema's zoals de hoer, ambiguïteit, het pad, het gordijn van het leven, egoïsme, het eiland van de liefde, het pact, de weg van de wijsheid, de ondeugd, het gebed, de contemplatie, de nederlaag, het evenwicht... manifesteren in de ronde een liefde voor de mens die zo intens en geleden is dat ironie, sarcasme, oppervlakkigheid en bepaalde maniëristische intellectualisme als onverenigbaar worden uitgesloten.rnDe techniek die De Marco gebruikt is al even origineel (airbrush met verf, aquarelverf, potloden en poeders, op bewerkt en bewerkt karton). De kleuren die hij zelf maakt van overwegend natuurlijke materialen ondersteunen effectief het specifieke en globale discours.rnDe Marco is hiertoe gekomen via een coherente schilderpraktijk, die ontsproot in zijn vroege adolescentie en verschillende technische ervaringen doorliep en een onafhankelijke en vasthoudend nagestreefde artistieke rijping.rnToen ik begon te schilderen - bekent hij - wilde ik de innerlijke stimulans vinden om een boodschap over te brengen over de noodzaak van een eye-opening over de dingen die verkeerd zijn, om een tastbaar, concreet geloof voor te stellen, uitgedrukt door symboliek over concreetheid en spiritualiteit, toepasbaar op alle uitingen van het leven.rnDeze fascinerende en verontrustende recensie laat zien dat hij zijn roeping volledig heeft gerealiseerd, al aan het begin van een dag in de kunst die een voorbode belooft te zijn van nog veel meer verheugende prestaties.rnrn Oriano Tassinari Clòrnrnrnrn
Geboren in Castrovillari (CS) op 6 januari 1958, verhuisde hij op achtjarige leeftijd met zijn familie naar Bassano del Grappa. Na ongeveer zes maanden kwam hij aan in Bologna, tweede bij zijn zus en zoon van een staatsmedewerker bij het Paleis van Justitie en een secretaresse bij een particuliere medische praktijk. Momenteel woont hij in P. za F. D. Roosevelt. Al op negenjarige leeftijd begon hij kunst te studeren en toonde hij een buitengewone aanleg. Als autodidact schilderde hij tot zijn zeventiende, waarbij hij verschillende stromingen volgde en de meest uiteenlopende schildertechnieken gebruikte, op verschillende media en materialen. Na een korte denkpauze hervatte hij zijn artistieke activiteit fulltime met zijn eigen persoonlijke en originele schilderproces. Op 30-jarige leeftijd verhuisde hij naar Loiano (waar hij vijf jaar woonde), een klein, rustig dorpje in de hoofdstad Emilia, waar hij zijn kunst ontwikkelde. Elk werk dat hij maakte was een stap voorwaarts in zijn innerlijke zoektocht, een verlangen om dat nog verborgen spirituele doel te bereiken.rnZijn strijd, zijn relatie tussen mens en goddelijkheid, bracht hem ertoe de goddelijke taal te accepteren, omdat deze taal geen menselijke grenzen kent. (mystiek)rnrn Angelo De Marco alias Anghel De MarcornMet de eeuwig fascinerende taal van het symbolisme, verder verrijkt door het dagelijkse onderzoek naar zijn eigen ervaring en die van de mensheid, presenteert Anghel De Marco ons een atropo-filosofische en esthetische boodschap die zowel qua inhoud als qua manier absoluut ongekend is. Het spreekt voor zich dat de boeiende en stimulerende suggestie van de sferen de lezer onmiddellijk weer bewust maakt van het voorouderlijke en levengevende erfgoed van de interactie tussen mens en kosmos, bevrijd van de illusoire superfetaties/integraties van een onrustig en oeroud dagelijks leven.rnDe kunstenaar zelf verduidelijkt impliciet de waarde die de directe relatie tussen de mens en het teken dat hem vertegenwoordigt in een actuele (en historisch cyclische) spanning met de maatschappij in het beeld heeft. Het is een boodschap die zich - met verwijzingen naar duizendjarige en universele voorstellen van transcendentie, van Perzische en Babylonische wortels - bedient van een pregnante en essentiële fraseologie, cultureel gemuteerd door verre mythologieën uit het Midden-Oosten en het Middellandse Zeegebied, maar meer nog (en in beslissende mate) door de geheimzinnige implicaties van het bijbelse lexicon, in het bijzonder de Apocalyps. Het lijkt mij dat ik De Marco kan vergelijken met de evangelist-profeet die vanuit de nijvere ballingschap van Patmos tot de wereld van nieuwe en heldere grenzen spreekt: een zonne-eiland, werkplaats en toevluchtsoord dat voor de kunstenaar een metropolitaan Patmos is, bedreigd en aangevallen door existentiële vervuilingen, maar toch solide en onomkoopbaar turris eburnea. Uit dit Patmos van kunst en leven vloeit een picturaal discours van een opmerkelijke orde voort, ontrafeld in het zekere teken van schone en gepolijste beelden, ogenschijnlijk sereen zoals de beroemde Planeten van Donato Creti die ook in herinnering kunnen worden geroepen, maar levendig met prachtige anatomische krachten die doen denken aan 12e-eeuwse kruisbeelden en Marco d'Agrate, met de pathos en het realisme van Mantegna, met klanken die, in een metafysische toonaard, asperge gevechten à la Paolo Uccello echoën. Het zijn, deze van Anghel De Marco, beelden van echte gevechten binnen de vervreemdende en desintegrerende wereld van vandaag. Er is - ik ben het helemaal eens met de kunstenaar - een schoonheid, een fysieke perfectie die een uitstekende innerlijkheid vertegenwoordigt. De kleur heeft niet alleen een alchemistische betekenis, maar ook een betekenis die verband houdt met het thema, zodat rood liefde en haat kan uitdrukken, passie in ieder geval; lichtblauw intern rust, vrede. Het gevecht van de mens is in essentie een contestant-propositionele dialoog met een enkele gesprekspartner, die tegelijkertijd zichzelf en de wereld is; en de ijle en astrale sferen drukken duidelijk zijn eenzaamheid en open perspectief uit, waarbij antinomieën en dichotomieën worden opgelost en samengesteld. Surrealisme Verre van dat: filosofisch-esthetische thema's zoals de hoer, ambiguïteit, het pad, het gordijn van het leven, egoïsme, het eiland van de liefde, het pact, de weg van de wijsheid, de ondeugd, het gebed, de contemplatie, de nederlaag, het evenwicht... manifesteren in de ronde een liefde voor de mens die zo intens en geleden is dat ironie, sarcasme, oppervlakkigheid en bepaalde maniëristische intellectualisme als onverenigbaar worden uitgesloten.rnDe techniek die De Marco gebruikt is al even origineel (airbrush met verf, aquarelverf, potloden en poeders, op bewerkt en bewerkt karton). De kleuren die hij zelf maakt van overwegend natuurlijke materialen ondersteunen effectief het specifieke en globale discours.rnDe Marco is hiertoe gekomen via een coherente schilderpraktijk, die ontsproot in zijn vroege adolescentie en verschillende technische ervaringen doorliep en een onafhankelijke en vasthoudend nagestreefde artistieke rijping.rnToen ik begon te schilderen - bekent hij - wilde ik de innerlijke stimulans vinden om een boodschap over te brengen over de noodzaak van een eye-opening over de dingen die verkeerd zijn, om een tastbaar, concreet geloof voor te stellen, uitgedrukt door symboliek over concreetheid en spiritualiteit, toepasbaar op alle uitingen van het leven.rnDeze fascinerende en verontrustende recensie laat zien dat hij zijn roeping volledig heeft gerealiseerd, al aan het begin van een dag in de kunst die een voorbode belooft te zijn van nog veel meer verheugende prestaties.rnrn Oriano Tassinari Clòrnrnrnrn
Pagina 1 / 2