Net als zijn oudere broer zou Édouard Vuillard eigenlijk een militaire carrière nastreven. Een verstandig besluit zou zijn geweest om zich bij het Franse leger aan te sluiten: De jonge Vuillard verloor zijn vader toen hij 20 was. Zijn moeder moest toekijken hoe haar familie de eindjes aan elkaar knipte. Ze werkte in een korsetwerkplaats en verdiende een bescheiden inkomen voor het gezin. Maar als middelbare scholier stond Édouard in contact met muzikanten en schilders en besloot hij tijdens zijn veelvuldige bezoeken aan het Louvre een artistieke carrière op te bouwen.
Het zouden motieven uit het milieu van zijn moeder's arbeidersklasse en huiselijke taferelen zijn die Édouard enkele jaren later, in de jaren 1890, beroemd zouden maken. Zijn moeder en zus waren zijn belangrijkste modellen, die hij voor het patroonbehang afbeelde. "Ik doe geen portretten. Ik schilder mensen in hun huizen", zegt Édouard Vouillard over zijn interieurs. Zijn tweedimensionale uitbeeldingen van mensen lijken op de achtergrond te zijn geweven. André Gids omschreef Vouillard's stijl als intimisme.
Vouillard ontwikkelde de neiging tot abstractie in 1888/89 toen hij zich aansloot bij de Nabis, een opstandige groep jonge kunststudenten in Parijs. Volgens de "méthode synthésiste" van zijn stichter Paul Sérusier schilderde Vouillard meer vanuit het geheugen en zijn eigen verbeelding.
Vouillard maakte ook naam als theaterdecorateur en ontwierp decors voor Ibsen, Strindberg en Maeterlinck. Hij ontwierp ook groot formaat decoratieve panelen waarop hij openbare tuinen afbeeldde. Hij bleef actief als kunstenaar tot 1930.
Net als zijn oudere broer zou Édouard Vuillard eigenlijk een militaire carrière nastreven. Een verstandig besluit zou zijn geweest om zich bij het Franse leger aan te sluiten: De jonge Vuillard verloor zijn vader toen hij 20 was. Zijn moeder moest toekijken hoe haar familie de eindjes aan elkaar knipte. Ze werkte in een korsetwerkplaats en verdiende een bescheiden inkomen voor het gezin. Maar als middelbare scholier stond Édouard in contact met muzikanten en schilders en besloot hij tijdens zijn veelvuldige bezoeken aan het Louvre een artistieke carrière op te bouwen.
Het zouden motieven uit het milieu van zijn moeder's arbeidersklasse en huiselijke taferelen zijn die Édouard enkele jaren later, in de jaren 1890, beroemd zouden maken. Zijn moeder en zus waren zijn belangrijkste modellen, die hij voor het patroonbehang afbeelde. "Ik doe geen portretten. Ik schilder mensen in hun huizen", zegt Édouard Vouillard over zijn interieurs. Zijn tweedimensionale uitbeeldingen van mensen lijken op de achtergrond te zijn geweven. André Gids omschreef Vouillard's stijl als intimisme.
Vouillard ontwikkelde de neiging tot abstractie in 1888/89 toen hij zich aansloot bij de Nabis, een opstandige groep jonge kunststudenten in Parijs. Volgens de "méthode synthésiste" van zijn stichter Paul Sérusier schilderde Vouillard meer vanuit het geheugen en zijn eigen verbeelding.
Vouillard maakte ook naam als theaterdecorateur en ontwierp decors voor Ibsen, Strindberg en Maeterlinck. Hij ontwierp ook groot formaat decoratieve panelen waarop hij openbare tuinen afbeeldde. Hij bleef actief als kunstenaar tot 1930.
Pagina 1 / 9