De collectie van de Duitse School is een artistieke reis door de geschiedenis. Het is een collectie die de strikte afbakening van tijdperken en artistieke stijlen achterwege laat. United is de kunst die gemaakt is in een periode voor 1945. Daartoe behoren de uitmuntende kunstenaars die vanaf de 15e eeuw een artistiek hoogtepunt in het culturele leven hebben gevormd. Dürer en de gebroeders Cranach behoren tot deze meesters die de Duitse kunstwereld verrijkten met hun liefde voor de schilderkunst en de creatie van bijzondere werken. De Duitse School omvat ook de vele schilders en kunstenaars die prachtig werk hebben gemaakt zonder met naam en toenaam op de voorgrond te treden. Schilders van de plantkunde en de dierenwereld die door hun grondige kennis en achtergrond in de natuurwetenschap unieke voorstellingen van de natuur hebben nagelaten. Afbeeldingen van planten, bloemen en dieren die door hun onderwerp niet aansloten bij de maatschappelijke smaak, maar die, vanuit het perspectief van vandaag, een esthetische schat zijn.
De uitvinding van de moderne boekdrukkunst en later de uitvinding van de lithografie gaven een nieuwe impuls aan de kunst in Duitsland, die zich over de hele wereld verspreidde. Alois Senefelder vond de zogenaamde lithografie uit, waarvoor zandstenen uit Sonthofen als druksjablonen werden gebruikt. Zijn uitvinding maakte gekleurde prenten in grotere oplagen mogelijk, en Senefelder's uitvinding maakte de weg vrij voor affichekunst. Bedrijven begonnen hun producten en diensten aan te bieden op artistiek ontworpen posters. De heer Litfass leverde een canvas voor de kleurrijke reclameposters en de ronde kunstmuren werden een van de attracties in het stadsbeeld. De Duitse affichekunst wordt gekenmerkt door een karakteristieke objectiviteit die sterk verschilt van de overdadige Art Nouveau-ontwerpen van de Franse kunstenaars, die vooral door Henri de Toulouse Lautrec bekend zijn geworden.
Wanneer men de schilderijen van de oude meesters bekijkt, valt het op dat nieuwe technieken snel werden opgepikt om in de kunst te worden toegepast. Of het nu in olieverfschilderij, centraal perspectief of perfectie van koperplaat gravure door Albrecht Dürer. Toen in de Nederlanden en in de Italiaanse schilderkunst een tot dan toe onbekend realisme in de portretschilderkunst zijn intrede deed, namen de Duitse schilders deze principes over en pasten ze perfect toe. De stromingen die zich vanuit de Italiaanse kunstmetropolen naar de Europese kunstcentra verspreidden, ondergingen een verandering toen de Alpen werden overgestoken. Zo kreeg de Renaissance een late invloed op de kunst en beleefde een ontgoocheling die kan worden toegeschreven aan de Noordse mentaliteit. Het gevoel voor kleurigheid onderscheidde de oude meesters volledig van de Italiaanse vrolijkheid. De Duitse schilders gaven voorrang aan de vormgeving van de ruimte door middel van lijn. Het ruimtelijk perspectief en de lichamelijkheid van de schilderijen werden bepaald door het tekenen. De kleur was dan ook ondergeschikt in de compositie en heeft nooit het belang van de lijn overgenomen. De kijk van de Duitse schilders op de wereld was sterk naturalistisch en neigde altijd naar pessimisme wanneer zij naar het werkelijke leven keken.
De collectie van de Duitse School is een artistieke reis door de geschiedenis. Het is een collectie die de strikte afbakening van tijdperken en artistieke stijlen achterwege laat. United is de kunst die gemaakt is in een periode voor 1945. Daartoe behoren de uitmuntende kunstenaars die vanaf de 15e eeuw een artistiek hoogtepunt in het culturele leven hebben gevormd. Dürer en de gebroeders Cranach behoren tot deze meesters die de Duitse kunstwereld verrijkten met hun liefde voor de schilderkunst en de creatie van bijzondere werken. De Duitse School omvat ook de vele schilders en kunstenaars die prachtig werk hebben gemaakt zonder met naam en toenaam op de voorgrond te treden. Schilders van de plantkunde en de dierenwereld die door hun grondige kennis en achtergrond in de natuurwetenschap unieke voorstellingen van de natuur hebben nagelaten. Afbeeldingen van planten, bloemen en dieren die door hun onderwerp niet aansloten bij de maatschappelijke smaak, maar die, vanuit het perspectief van vandaag, een esthetische schat zijn.
De uitvinding van de moderne boekdrukkunst en later de uitvinding van de lithografie gaven een nieuwe impuls aan de kunst in Duitsland, die zich over de hele wereld verspreidde. Alois Senefelder vond de zogenaamde lithografie uit, waarvoor zandstenen uit Sonthofen als druksjablonen werden gebruikt. Zijn uitvinding maakte gekleurde prenten in grotere oplagen mogelijk, en Senefelder's uitvinding maakte de weg vrij voor affichekunst. Bedrijven begonnen hun producten en diensten aan te bieden op artistiek ontworpen posters. De heer Litfass leverde een canvas voor de kleurrijke reclameposters en de ronde kunstmuren werden een van de attracties in het stadsbeeld. De Duitse affichekunst wordt gekenmerkt door een karakteristieke objectiviteit die sterk verschilt van de overdadige Art Nouveau-ontwerpen van de Franse kunstenaars, die vooral door Henri de Toulouse Lautrec bekend zijn geworden.
Wanneer men de schilderijen van de oude meesters bekijkt, valt het op dat nieuwe technieken snel werden opgepikt om in de kunst te worden toegepast. Of het nu in olieverfschilderij, centraal perspectief of perfectie van koperplaat gravure door Albrecht Dürer. Toen in de Nederlanden en in de Italiaanse schilderkunst een tot dan toe onbekend realisme in de portretschilderkunst zijn intrede deed, namen de Duitse schilders deze principes over en pasten ze perfect toe. De stromingen die zich vanuit de Italiaanse kunstmetropolen naar de Europese kunstcentra verspreidden, ondergingen een verandering toen de Alpen werden overgestoken. Zo kreeg de Renaissance een late invloed op de kunst en beleefde een ontgoocheling die kan worden toegeschreven aan de Noordse mentaliteit. Het gevoel voor kleurigheid onderscheidde de oude meesters volledig van de Italiaanse vrolijkheid. De Duitse schilders gaven voorrang aan de vormgeving van de ruimte door middel van lijn. Het ruimtelijk perspectief en de lichamelijkheid van de schilderijen werden bepaald door het tekenen. De kleur was dan ook ondergeschikt in de compositie en heeft nooit het belang van de lijn overgenomen. De kijk van de Duitse schilders op de wereld was sterk naturalistisch en neigde altijd naar pessimisme wanneer zij naar het werkelijke leven keken.
Pagina 1 / 125