Pagina 1 / 1
De Britse kunstenares Gigi Sudbury zocht afstand om de nabijheid van de kunst te vinden. Op 20-jarige leeftijd, werd de jonge vrouw naar Parijs getrokken. Tot op de dag van vandaag is de Franse hoofdstad een belofte van creativiteit en de essentie van artistieke creatie. Gigi ontdekte de kunstscène van de metropool en de wereld van de galerijen met schetsblok en camera. Ze verdiepte haar visuele indrukken met tekenlessen. Gigi Sudbury absorbeerde de ideeën en diversiteit. Bij veel goede dingen kan het voelen alsof ze te intens en te overheersend zijn. Overweldigd door de charme van het levendige Parijs, maakt Gigi een reis naar Italië. Hier dompelt de kunstenares zich onder in de wereld van de vroege Renaissance. In de kathedraal van Borgo San Sepolcro ontdekt ze een fresco van Pierro della Francesca. Door na te denken over de "Wederopstanding van Christus", herkent de jonge kunstenares haar persoonlijke verlangens en doelen. Gigi Sudbury wil mensen schilderen. Zij wil niet alleen figuren uitbeelden, maar ook de stille momenten en intense emoties tot uitdrukking brengen. De kunstenaars van de vroege Renaissance hebben de kunstenares een basis gegeven die zij overbrengt naar de moderne tijd. Zij heeft een taal gevonden waarmee zij de diepte van gevoelens kan uitdrukken zonder een enkel woord te gebruiken.
Gigi Sudbury keert terug naar Londen met talrijke indrukken en ideeën en begint te schilderen. De kunstenares geeft de voorkeur aan olieverf, die zij rijkelijk aanbrengt op verschillende ondergronden. Gevraagd naar rolmodellen die haar kunst beïnvloeden, noemt de schilderes Chagall en van Gogh. Bij het bekijken van haar werken wordt de verwantschap met Chagall duidelijk zichtbaar. Schilderkunst als uitdrukking van poëzie. Een schilderij als een reis naar een verhaal dat alleen de toeschouwer kent. De kunstenares woont nu op het platteland van Dorset. Met haar gezin en een groot aantal dieren, geniet ze ervan een toevluchtsoord te hebben gevonden. Het is hier dat de kunstenares haar inspiratie en de ideeën voor haar schilderijen vindt. Het landschap, de familiale samenhang en het dagelijkse leven geven haar de emoties die ze nodig heeft om te schilderen. Zij probeert de dynamiek die de veranderingen in de wereld teweegbrengen vanuit een optimistisch oogpunt te bekijken. Het is de doorleefde evenwichtsoefening tussen de fijnzinnigheid van de vroege Renaissance, die de natuur als model herontdekte, en de snelle moderne wereld.
Vroeg in haar artistieke carrière werd de schilderes gevraagd om haar werk en zichzelf als kunstenaar te karakteriseren. Haar eerste galerie beschreef haar kunstvorm, als die van een buitenstaander met een kinderlijke kwaliteit. Onder verwijzing naar Picasso beschouwt Gigi Sudbury beide eigenschappen als complimenten en gebruikt ze om haar schilderij te beschrijven. Picasso in het bijzonder leefde voor de kinderlijke manier van uitbeelden en zag daarin iets dat creatief aspiratief was voor een kunstenaar.
De Britse kunstenares Gigi Sudbury zocht afstand om de nabijheid van de kunst te vinden. Op 20-jarige leeftijd, werd de jonge vrouw naar Parijs getrokken. Tot op de dag van vandaag is de Franse hoofdstad een belofte van creativiteit en de essentie van artistieke creatie. Gigi ontdekte de kunstscène van de metropool en de wereld van de galerijen met schetsblok en camera. Ze verdiepte haar visuele indrukken met tekenlessen. Gigi Sudbury absorbeerde de ideeën en diversiteit. Bij veel goede dingen kan het voelen alsof ze te intens en te overheersend zijn. Overweldigd door de charme van het levendige Parijs, maakt Gigi een reis naar Italië. Hier dompelt de kunstenares zich onder in de wereld van de vroege Renaissance. In de kathedraal van Borgo San Sepolcro ontdekt ze een fresco van Pierro della Francesca. Door na te denken over de "Wederopstanding van Christus", herkent de jonge kunstenares haar persoonlijke verlangens en doelen. Gigi Sudbury wil mensen schilderen. Zij wil niet alleen figuren uitbeelden, maar ook de stille momenten en intense emoties tot uitdrukking brengen. De kunstenaars van de vroege Renaissance hebben de kunstenares een basis gegeven die zij overbrengt naar de moderne tijd. Zij heeft een taal gevonden waarmee zij de diepte van gevoelens kan uitdrukken zonder een enkel woord te gebruiken.
Gigi Sudbury keert terug naar Londen met talrijke indrukken en ideeën en begint te schilderen. De kunstenares geeft de voorkeur aan olieverf, die zij rijkelijk aanbrengt op verschillende ondergronden. Gevraagd naar rolmodellen die haar kunst beïnvloeden, noemt de schilderes Chagall en van Gogh. Bij het bekijken van haar werken wordt de verwantschap met Chagall duidelijk zichtbaar. Schilderkunst als uitdrukking van poëzie. Een schilderij als een reis naar een verhaal dat alleen de toeschouwer kent. De kunstenares woont nu op het platteland van Dorset. Met haar gezin en een groot aantal dieren, geniet ze ervan een toevluchtsoord te hebben gevonden. Het is hier dat de kunstenares haar inspiratie en de ideeën voor haar schilderijen vindt. Het landschap, de familiale samenhang en het dagelijkse leven geven haar de emoties die ze nodig heeft om te schilderen. Zij probeert de dynamiek die de veranderingen in de wereld teweegbrengen vanuit een optimistisch oogpunt te bekijken. Het is de doorleefde evenwichtsoefening tussen de fijnzinnigheid van de vroege Renaissance, die de natuur als model herontdekte, en de snelle moderne wereld.
Vroeg in haar artistieke carrière werd de schilderes gevraagd om haar werk en zichzelf als kunstenaar te karakteriseren. Haar eerste galerie beschreef haar kunstvorm, als die van een buitenstaander met een kinderlijke kwaliteit. Onder verwijzing naar Picasso beschouwt Gigi Sudbury beide eigenschappen als complimenten en gebruikt ze om haar schilderij te beschrijven. Picasso in het bijzonder leefde voor de kinderlijke manier van uitbeelden en zag daarin iets dat creatief aspiratief was voor een kunstenaar.