Nicolas Lancret (1690 - 1743) was een van de belangrijkste schilders uit de Franse rococoperiode, samen met zijn vroegere medestudent en vriend Jean-Antoine Watteau. Lancret bewonderde Watteau zozeer dat hij zijn eerste meester Pierre d'Ulin in 1712 verliet, na een viertal jaar in de leer te zijn geweest, om zich bij Watteau's leraar Claude Gillot aan te sluiten. Gillot, een van de medeoprichters van Rococo, had een beslissende invloed op het latere werk van de jonge Lancret. Een andere belangrijke rol werd gespeeld door Watteau, die zes jaar ouder was. De twee schilders waren verbonden door een zeer hechte vriendschap. Deze band werd echter verbroken toen Lancret twee van zijn werken presenteerde op de Exposition de la Jeunesse aan de Place Dauphine. De schilderijen werden goed ontvangen en zouden de basis leggen voor zijn latere roem. Maar omdat ze zo op Watteau's stijl leken, feliciteerden velen hem ten onrechte in plaats van Lancret.
Lancret moest later vaak de vergelijking met Watteau doorstaan. Want in veel van zijn werken behandelde hij, net als Watteau, het genre van de Fêtes Galantes dat typerend is voor de rococoperiode. Het centrale thema was vaak feestelijke taferelen zoals bals, dorpsbruiloften of kermissen. Lancret vond veel erkenning in dit genre en werd in 1718 op de Franse Academie geaccepteerd. Tijdens Watteau's leven heeft hij hem echter nooit kunnen overtreffen in het zogenaamde "Watteau-genre". Pas na zijn dood in 1721 kon Lancret samen met Jean-Baptiste Pater een van de belangrijkste meesters worden. Dit blijkt ook uit zijn benoeming tot raadslid van de Academie in 1735. Frederik de Grote zou een groot bewonderaar zijn geweest van het werk van Lancret.
Veel van Lancret's schilderijen zijn nu te zien in musea over de hele wereld. De werken uit de laatste jaren van zijn creatieve werk genieten de hoogste populariteit, zoals "Winter" of "Mademoiselle Camargo dancing". Velen beschouwen een van zijn laatste werken, "The Family in the Garden over Coffee" (1742), als een meesterwerk. Lancret zelf bleef het grootste deel van zijn leven ongebonden en trouwde pas in 1741 met de 18-jarige kleindochter van de schrijver Boursault. Er wordt gezegd dat het huwelijk minder uit liefde is geweest dan om het jonge meisje en haar stervende moeder uit hun benarde situatie te helpen. Pas ongeveer twee jaar later stierf Lancret aan een longontsteking.
Nicolas Lancret (1690 - 1743) was een van de belangrijkste schilders uit de Franse rococoperiode, samen met zijn vroegere medestudent en vriend Jean-Antoine Watteau. Lancret bewonderde Watteau zozeer dat hij zijn eerste meester Pierre d'Ulin in 1712 verliet, na een viertal jaar in de leer te zijn geweest, om zich bij Watteau's leraar Claude Gillot aan te sluiten. Gillot, een van de medeoprichters van Rococo, had een beslissende invloed op het latere werk van de jonge Lancret. Een andere belangrijke rol werd gespeeld door Watteau, die zes jaar ouder was. De twee schilders waren verbonden door een zeer hechte vriendschap. Deze band werd echter verbroken toen Lancret twee van zijn werken presenteerde op de Exposition de la Jeunesse aan de Place Dauphine. De schilderijen werden goed ontvangen en zouden de basis leggen voor zijn latere roem. Maar omdat ze zo op Watteau's stijl leken, feliciteerden velen hem ten onrechte in plaats van Lancret.
Lancret moest later vaak de vergelijking met Watteau doorstaan. Want in veel van zijn werken behandelde hij, net als Watteau, het genre van de Fêtes Galantes dat typerend is voor de rococoperiode. Het centrale thema was vaak feestelijke taferelen zoals bals, dorpsbruiloften of kermissen. Lancret vond veel erkenning in dit genre en werd in 1718 op de Franse Academie geaccepteerd. Tijdens Watteau's leven heeft hij hem echter nooit kunnen overtreffen in het zogenaamde "Watteau-genre". Pas na zijn dood in 1721 kon Lancret samen met Jean-Baptiste Pater een van de belangrijkste meesters worden. Dit blijkt ook uit zijn benoeming tot raadslid van de Academie in 1735. Frederik de Grote zou een groot bewonderaar zijn geweest van het werk van Lancret.
Veel van Lancret's schilderijen zijn nu te zien in musea over de hele wereld. De werken uit de laatste jaren van zijn creatieve werk genieten de hoogste populariteit, zoals "Winter" of "Mademoiselle Camargo dancing". Velen beschouwen een van zijn laatste werken, "The Family in the Garden over Coffee" (1742), als een meesterwerk. Lancret zelf bleef het grootste deel van zijn leven ongebonden en trouwde pas in 1741 met de 18-jarige kleindochter van de schrijver Boursault. Er wordt gezegd dat het huwelijk minder uit liefde is geweest dan om het jonge meisje en haar stervende moeder uit hun benarde situatie te helpen. Pas ongeveer twee jaar later stierf Lancret aan een longontsteking.
Pagina 1 / 2