Door de ogen van Pieter Casteels is de wereld van dieren, bloemen en landschappen vervuld van een mysterieuze schoonheid. Zijn schilderijen getuigen van een diep inzicht in de natuur en het contrast ervan met de menselijke wereld. In overeenstemming met de smaak van zijn tijd maakte hij stillevens, die qua stijl en vorm lijken op die van Melchior D'Hondecoeter. Casteels leerde het schildersvak van zijn vader in Antwerpen, maar zijn werk bracht hem naar Engeland, waar hij zijn roeping verder ontwikkelde en erkenning kreeg.
De Nederlandse schilder was bijzonder dol op bloesems en bloemen. Veel van zijn werken tonen harmonieuze composities van bloemenvazen in rijke kleuren, omlijst door antieke zuilen, of gepresenteerd op sokkels en tafels. De individuele kenmerken van de verschillende planten worden liefdevol tot in de kleinste details uitgewerkt, zodat elke variëteit optimaal tot haar recht komt. De composities van Casteels lijken nooit stijf of geforceerd. De bloemen die hij schilderde zijn gearrangeerd, maar lijken toch wild en natuurlijk. Zij streven in alle mogelijke richtingen, en men krijgt bijna de indruk dat de vazen ze nauwelijks op hun plaats konden houden.
De volle bloesems steken sterk af tegen de donkere achtergronden, maar tegelijk kan men als kijker van zijn werken vermoeden dat deze schoonheid in de natuur nooit blijvend is. Het is duidelijk dat verval een even belangrijke rol speelt in Casteels' schilderijen als het jonge leven. Niet alle bloemen zijn perfect en vers. Op de grond, naast de vazen, ontdekt men verwelkte bloesems die in veel van zijn stillevens zijn gevallen. Casteels verbeeldt op die manier op een luchtige manier de tegenstelling die inherent is aan elk levend wezen: kleur en levensvreugde gaan samen met de herinnering dat alles vergankelijk is.
Hetzelfde geldt voor de elementen van het menselijk leven die hij in zijn stillevens verwerkte. Men kan klassieke gebouwen herkennen die misschien ooit gebouwd waren om eeuwig mee te gaan, maar die nu zijn neergehaald. Gebroken zuilen en muren staan er verlaten bij, op het doek slechts bewoond door kuddes kleurrijke dieren. Monumentale gebouwen en mensen geschilderd door Casteels lijken bijna klein en onbeduidend in de uitgestrekte landschappen. Alleen de verschillende wezens vullen het doek met kleur en beweging. Soms beeldde hij apen en zangvogels af in verschillende houdingen, soms honden, pauwen of fazanten, maar ook arctische taferelen en het stadsleven. Door zijn talent en diepgaande visuele studies legde hij een verscheidenheid van soorten en indrukken vast. Dit alles zet je aan het dromen en denken als je naar Casteels' kunst kijkt. Op zijn eigen manier vierde hij de natuur en de mensheid, maar verloor nooit de eindigheid van het leven uit het oog. Ironisch genoeg is dit wat zijn werken tot iets tijdloos maakt.
Door de ogen van Pieter Casteels is de wereld van dieren, bloemen en landschappen vervuld van een mysterieuze schoonheid. Zijn schilderijen getuigen van een diep inzicht in de natuur en het contrast ervan met de menselijke wereld. In overeenstemming met de smaak van zijn tijd maakte hij stillevens, die qua stijl en vorm lijken op die van Melchior D'Hondecoeter. Casteels leerde het schildersvak van zijn vader in Antwerpen, maar zijn werk bracht hem naar Engeland, waar hij zijn roeping verder ontwikkelde en erkenning kreeg.
De Nederlandse schilder was bijzonder dol op bloesems en bloemen. Veel van zijn werken tonen harmonieuze composities van bloemenvazen in rijke kleuren, omlijst door antieke zuilen, of gepresenteerd op sokkels en tafels. De individuele kenmerken van de verschillende planten worden liefdevol tot in de kleinste details uitgewerkt, zodat elke variëteit optimaal tot haar recht komt. De composities van Casteels lijken nooit stijf of geforceerd. De bloemen die hij schilderde zijn gearrangeerd, maar lijken toch wild en natuurlijk. Zij streven in alle mogelijke richtingen, en men krijgt bijna de indruk dat de vazen ze nauwelijks op hun plaats konden houden.
De volle bloesems steken sterk af tegen de donkere achtergronden, maar tegelijk kan men als kijker van zijn werken vermoeden dat deze schoonheid in de natuur nooit blijvend is. Het is duidelijk dat verval een even belangrijke rol speelt in Casteels' schilderijen als het jonge leven. Niet alle bloemen zijn perfect en vers. Op de grond, naast de vazen, ontdekt men verwelkte bloesems die in veel van zijn stillevens zijn gevallen. Casteels verbeeldt op die manier op een luchtige manier de tegenstelling die inherent is aan elk levend wezen: kleur en levensvreugde gaan samen met de herinnering dat alles vergankelijk is.
Hetzelfde geldt voor de elementen van het menselijk leven die hij in zijn stillevens verwerkte. Men kan klassieke gebouwen herkennen die misschien ooit gebouwd waren om eeuwig mee te gaan, maar die nu zijn neergehaald. Gebroken zuilen en muren staan er verlaten bij, op het doek slechts bewoond door kuddes kleurrijke dieren. Monumentale gebouwen en mensen geschilderd door Casteels lijken bijna klein en onbeduidend in de uitgestrekte landschappen. Alleen de verschillende wezens vullen het doek met kleur en beweging. Soms beeldde hij apen en zangvogels af in verschillende houdingen, soms honden, pauwen of fazanten, maar ook arctische taferelen en het stadsleven. Door zijn talent en diepgaande visuele studies legde hij een verscheidenheid van soorten en indrukken vast. Dit alles zet je aan het dromen en denken als je naar Casteels' kunst kijkt. Op zijn eigen manier vierde hij de natuur en de mensheid, maar verloor nooit de eindigheid van het leven uit het oog. Ironisch genoeg is dit wat zijn werken tot iets tijdloos maakt.
Pagina 1 / 1