Als zoon van een kaashandelaar was Robert Anning Bell niet bepaald voorbestemd om kunstenaar te worden. Hij werd in 1862 in Londen geboren. Het was waarschijnlijk zijn oom, de architect Samuel Knight, die hem in contact bracht met de kunst. Hij werkte op jonge leeftijd in zijn kantoor en studeerde aan de progressieve University College School en de gerenommeerde Royal Academy. Hij deelde zijn interesse in nieuwe trends zoals het Symbolisme en de Art Nouveau met de beeldhouwer George Frampton, met wie hij ook een atelier had. Nadat hij in contact kwam met de avant-garde van zijn tijd in Parijs, werd hij een belangrijke vertegenwoordiger van de Arts and Crafts-beweging in Engeland.
Een van zijn eerste hoog aangeschreven werken werd gemaakt in samenwerking met Frampton: een hoogaltaar bestaande uit schilderijen en beeldhouwwerken, dat werd tentoongesteld in de Arts and Crafts Exhibition Society en nu in de kerk van St. Uit dit werk blijkt al dat Bell geïnteresseerd is in middeleeuwse en renaissancekunst. In samenwerking met glaswerkplaatsen zijn felgekleurde glas-in-loodramen ontstaan, die enerzijds verwijzen naar de oude modellen, maar anderzijds ook moderne elementen combineren. Zijn werken dragen een geheim in zich, ze stralen een grote magie uit en tonen het meesterschap en vakmanschap van een groot kunstenaar en ontwerper. Op het hoogtepunt van zijn carrière kreeg Robert Anning Bell de opdracht om het centrale mozaïek voor het timpaan van het hoofdportaal van de Westminster Kathedraal uit te voeren, op basis van schetsen van wijlen meesterbouwer John Francis Bentley. Dit werk is gebaseerd op de mozaïeken van Byzantium, maar is zeer modern qua styling en samenstelling. Het werd voltooid in 1916 en past prachtig in de totale samenstelling van deze neobyzantijnse kerk. In de jaren twintig van de vorige eeuw creëerde hij ook verschillende mozaïeken voor Westminster Palace.
De schilderijen van Bell zijn atmosferisch dicht, raadselachtig en stralen een buitengewone esthetiek uit. Men zou bijvoorbeeld kunnen denken aan een Arcadische badscène met nimf-achtige schoonheden of aan roodharige jonge vrouwen die hij zeer levendig, maar toch verrukt heeft geportretteerd. Als we kijken naar zijn schilderij "Maria met Elisabeth", komen de grote meesters van de vroege Renaissance in beeld. Hij heeft zich ongetwijfeld door hen georiënteerd, zonder ze botweg te imiteren. Boekillustraties nemen een bijzondere plaats in in zijn oeuvre. Het gaat onder meer om een prachtige gouache van een vlucht elfen, maar ook om meesterwerken in zwart-wit op de manier van de Art Nouveau. Denk bijvoorbeeld aan de sfeervolle illustraties bij de drama's van William Shakespeare: King Lear, Hamlet of Romeo en Julia. Robert Anning Bell portretteerde zichzelf voor een van zijn kleurrijke gebrandschilderde ramen; hij stierf in 1933. Vanaf nu lijken zijn werken, die voor het grootste deel in de 20e eeuw zijn ontstaan, uit de tijd te zijn. Maar dit is precies wat ze zo magisch maakt.
Als zoon van een kaashandelaar was Robert Anning Bell niet bepaald voorbestemd om kunstenaar te worden. Hij werd in 1862 in Londen geboren. Het was waarschijnlijk zijn oom, de architect Samuel Knight, die hem in contact bracht met de kunst. Hij werkte op jonge leeftijd in zijn kantoor en studeerde aan de progressieve University College School en de gerenommeerde Royal Academy. Hij deelde zijn interesse in nieuwe trends zoals het Symbolisme en de Art Nouveau met de beeldhouwer George Frampton, met wie hij ook een atelier had. Nadat hij in contact kwam met de avant-garde van zijn tijd in Parijs, werd hij een belangrijke vertegenwoordiger van de Arts and Crafts-beweging in Engeland.
Een van zijn eerste hoog aangeschreven werken werd gemaakt in samenwerking met Frampton: een hoogaltaar bestaande uit schilderijen en beeldhouwwerken, dat werd tentoongesteld in de Arts and Crafts Exhibition Society en nu in de kerk van St. Uit dit werk blijkt al dat Bell geïnteresseerd is in middeleeuwse en renaissancekunst. In samenwerking met glaswerkplaatsen zijn felgekleurde glas-in-loodramen ontstaan, die enerzijds verwijzen naar de oude modellen, maar anderzijds ook moderne elementen combineren. Zijn werken dragen een geheim in zich, ze stralen een grote magie uit en tonen het meesterschap en vakmanschap van een groot kunstenaar en ontwerper. Op het hoogtepunt van zijn carrière kreeg Robert Anning Bell de opdracht om het centrale mozaïek voor het timpaan van het hoofdportaal van de Westminster Kathedraal uit te voeren, op basis van schetsen van wijlen meesterbouwer John Francis Bentley. Dit werk is gebaseerd op de mozaïeken van Byzantium, maar is zeer modern qua styling en samenstelling. Het werd voltooid in 1916 en past prachtig in de totale samenstelling van deze neobyzantijnse kerk. In de jaren twintig van de vorige eeuw creëerde hij ook verschillende mozaïeken voor Westminster Palace.
De schilderijen van Bell zijn atmosferisch dicht, raadselachtig en stralen een buitengewone esthetiek uit. Men zou bijvoorbeeld kunnen denken aan een Arcadische badscène met nimf-achtige schoonheden of aan roodharige jonge vrouwen die hij zeer levendig, maar toch verrukt heeft geportretteerd. Als we kijken naar zijn schilderij "Maria met Elisabeth", komen de grote meesters van de vroege Renaissance in beeld. Hij heeft zich ongetwijfeld door hen georiënteerd, zonder ze botweg te imiteren. Boekillustraties nemen een bijzondere plaats in in zijn oeuvre. Het gaat onder meer om een prachtige gouache van een vlucht elfen, maar ook om meesterwerken in zwart-wit op de manier van de Art Nouveau. Denk bijvoorbeeld aan de sfeervolle illustraties bij de drama's van William Shakespeare: King Lear, Hamlet of Romeo en Julia. Robert Anning Bell portretteerde zichzelf voor een van zijn kleurrijke gebrandschilderde ramen; hij stierf in 1933. Vanaf nu lijken zijn werken, die voor het grootste deel in de 20e eeuw zijn ontstaan, uit de tijd te zijn. Maar dit is precies wat ze zo magisch maakt.
Pagina 1 / 2