Aan het eind van de jaren negentig en het begin van de jaren 2000 waren er veel kunstenaars die bewust verschillende richtingen probeerden. Deze doelgroep heeft nooit de intentie gehad om op enigerlei wijze in een hokje te worden geplaatst. Stevie Taylor behoort ook tot deze doelgroep. Hij maakt foto's die het potentieel hebben om echte publiekstrekkers te zijn. Voor de productie van zijn werken neemt de vrije geest zijn toevlucht tot verschillende schildertechnieken en werkmaterialen. Naast pastels, houtskool, inkt en aquarel spelen ook inkt en potloden een belangrijke rol. Op de kunstmarkt vormen de werken van Stevie Taylor een echte verrijking. Zijn picturale motieven weerspiegelen een spanning tussen het vertrouwde en het onverklaarbare. Hoewel de geschilderde picturale objecten de kijker een vertrouwde omgeving suggereren, worden sommige indrukken opzettelijk verlegd met onverwachte contexten.
Stevie Taylor heeft weinig op met richtlijnen en maten, want de schilder voelt zich alleen maar onnodig beperkt in zijn creatieve drang. In plaats daarvan valt hij terug op een experimenteel veld van nieuwe kleur- en vormarrangementen. Zijn fijn geschetste beelddetails met een hand en een hart zorgen voor een hoge herkenningswaarde. In deze ontwerpen heeft Stevie Tayler gekozen voor een discrete kleurkeuze. De minimalistische weergave geeft de diagrammen een heel speciaal tintje. De schilder gebruikte hetzelfde schema opnieuw voor een ander zeer symbolisch werk. Namelijk in de foto's met rode linten, die op de een of andere manier doen denken aan "The Red Ribbon", het wereldwijd bekende symbool voor solidariteit met HIV-geïnfecteerden en AIDS-patiënten. Stevie Tayler had deze imitatie bewust gekozen om een statement van liefde en hoop te maken.
Zelfs in de categorie portretten toont de schilder een groot talent. Met houtskool en pastel heeft hij bijvoorbeeld Sigmund Freud op indrukwekkende wijze op papier gezet. Het ontwerp "De Danseres" uit 1997 dwaalt duidelijk af naar de moderne kunstschilderkunst. Bijna abstracte kenmerken kunnen uit het diagram worden afgelezen. Het portret 'Ontkenning' toont een knappe man die met zijn hoofd op zijn hand leunt en peinzend kijkt. Als tegenhanger komt een gezicht in beeld dat geplaagd lijkt door gebrokenheid. Misschien is de presentatie een gespleten persoonlijkheid? Heeft Stevie Taylor echt een boodschap verborgen in het schilderij? In ieder geval laat dit kunstwerk veel ruimte voor interpretatie als je het bekijkt. Dat was precies zijn bedoeling. Deze intentie komt ook expliciet tot uitdrukking in verschillende andere schilderijen, zoals 'Engelen', 'Splijten', 'De mens verandert in de aanwezigheid van geesten' of 'Wie kun je vertrouwen'. Elk individueel werk heeft de kracht om emotie op te roepen en interesse te wekken. Taylors beeldtaal boeit de kijker en brengt onvermijdelijk een mentale bioscoop op gang. De schilder is erin geslaagd het publiek de kans te geven zich te identificeren met de kleurrijke creaties. De werken blijven zeker in het geheugen hangen.
Aan het eind van de jaren negentig en het begin van de jaren 2000 waren er veel kunstenaars die bewust verschillende richtingen probeerden. Deze doelgroep heeft nooit de intentie gehad om op enigerlei wijze in een hokje te worden geplaatst. Stevie Taylor behoort ook tot deze doelgroep. Hij maakt foto's die het potentieel hebben om echte publiekstrekkers te zijn. Voor de productie van zijn werken neemt de vrije geest zijn toevlucht tot verschillende schildertechnieken en werkmaterialen. Naast pastels, houtskool, inkt en aquarel spelen ook inkt en potloden een belangrijke rol. Op de kunstmarkt vormen de werken van Stevie Taylor een echte verrijking. Zijn picturale motieven weerspiegelen een spanning tussen het vertrouwde en het onverklaarbare. Hoewel de geschilderde picturale objecten de kijker een vertrouwde omgeving suggereren, worden sommige indrukken opzettelijk verlegd met onverwachte contexten.
Stevie Taylor heeft weinig op met richtlijnen en maten, want de schilder voelt zich alleen maar onnodig beperkt in zijn creatieve drang. In plaats daarvan valt hij terug op een experimenteel veld van nieuwe kleur- en vormarrangementen. Zijn fijn geschetste beelddetails met een hand en een hart zorgen voor een hoge herkenningswaarde. In deze ontwerpen heeft Stevie Tayler gekozen voor een discrete kleurkeuze. De minimalistische weergave geeft de diagrammen een heel speciaal tintje. De schilder gebruikte hetzelfde schema opnieuw voor een ander zeer symbolisch werk. Namelijk in de foto's met rode linten, die op de een of andere manier doen denken aan "The Red Ribbon", het wereldwijd bekende symbool voor solidariteit met HIV-geïnfecteerden en AIDS-patiënten. Stevie Tayler had deze imitatie bewust gekozen om een statement van liefde en hoop te maken.
Zelfs in de categorie portretten toont de schilder een groot talent. Met houtskool en pastel heeft hij bijvoorbeeld Sigmund Freud op indrukwekkende wijze op papier gezet. Het ontwerp "De Danseres" uit 1997 dwaalt duidelijk af naar de moderne kunstschilderkunst. Bijna abstracte kenmerken kunnen uit het diagram worden afgelezen. Het portret 'Ontkenning' toont een knappe man die met zijn hoofd op zijn hand leunt en peinzend kijkt. Als tegenhanger komt een gezicht in beeld dat geplaagd lijkt door gebrokenheid. Misschien is de presentatie een gespleten persoonlijkheid? Heeft Stevie Taylor echt een boodschap verborgen in het schilderij? In ieder geval laat dit kunstwerk veel ruimte voor interpretatie als je het bekijkt. Dat was precies zijn bedoeling. Deze intentie komt ook expliciet tot uitdrukking in verschillende andere schilderijen, zoals 'Engelen', 'Splijten', 'De mens verandert in de aanwezigheid van geesten' of 'Wie kun je vertrouwen'. Elk individueel werk heeft de kracht om emotie op te roepen en interesse te wekken. Taylors beeldtaal boeit de kijker en brengt onvermijdelijk een mentale bioscoop op gang. De schilder is erin geslaagd het publiek de kans te geven zich te identificeren met de kleurrijke creaties. De werken blijven zeker in het geheugen hangen.
Pagina 1 / 1