De schilder Guido Reni werd geboren in 1575 in Bologna, Italië. De barokkunstenaar is vooral bekend om zijn zeer decoratieve schilderijen. Reni begon zijn artistieke leertijd bij de maniëristische Denis Calvaert totdat hij later veranderde in een nieuw opgerichte kunstacademie, die toen al vooruitstrevend was. De Carracci-familie, die de kunstacademie leidde, had een beslissende invloed op Reni's kunst. Zij waren vooral gekant tegen het maniërisme dat Reni's vorige meester Calvaert vertegenwoordigde. Zij zetten zich in voor een terugkeer van de kunsten naar het realisme van de grote meesters van de Hoge Renaissance. Voorbeelden van deze periode waren Raphael, Tizian en Veronese.
Reni's privéleven is altijd al een mysterie geweest voor de kunstgeschiedenis: de Italiaanse schilder had de eigenaardigheid om vreselijk bang te zijn voor vrouwen. Dit kwam tot uiting in zijn angst om vergiftigd te worden door de aanraking van een vrouw. Sommigen vermoeden dat hij misschien homoseksueel was, terwijl anderen hem beschrijven als ascetisch. Zelfs tijdens Reni's leven werd hij vanwege zijn ongewone levensstijl beschouwd als een vreemdeling onder de collega's van de kunstenaar. Zijn mecenassen zagen in de discrete kwaliteit van zijn kunst een verbinding met verschillende levens als eenling.
Reni hield van Rome en bracht vele jaren door in de grote stad van de cultuur. Zijn idool was de Romeinse schilder Caravaggio. In het schilderij "Kruisiging van de heilige Petrus" uit 1603 probeerde Reni Caravaggio's ruwe manier van schilderen van diepe schaduwen na te bootsen. Tegelijkertijd slaagde Reni erin zijn Bolognese classicisme te behouden door de vrij formele poses van de figuren en de zorgvuldige symmetrie van de compositie. Reni vond deze evenwichtsoefening tussen de stijlen echter al snel een onaangenaam compromis en begon na te denken over een duidelijkere vorm van expressie, die we nu associëren met het barokke classicisme. Reni was zeer succesvol en verving Annibale Carracci als meester van het barokke classicisme in Rome. Het zogenaamde Aurora-fresco, dat Reni schilderde in het Casino van het Pallavicini-Rospigliosi Paleis in Rome, getuigt van zijn superioriteit: de heldere, hellenistische elegantie leverde hem terecht de leidende positie op.
In 1614 keerde de schilder terug naar zijn geboortestad Bologna, waar hij zijn formalisme met nog meer accent voortzette. In zijn werk "Atalanta en Hippomenes" lijken de koude, onpersoonlijke naaktfiguren fragmenten van antieke marmeren beelden. Als volwassen kunstenaar heeft hij zijn schilderstijl verder ontwikkeld. In olieverfschilderijen als "Cleopatra en Meisje met de Krans" zijn er geen uitgebreide houdingen of plooien meer. Reni's schilderij wordt losser en bestaat niet meer uit lijnen, maar uit kleuren die met een snelle penseelstreek dun zijn aangebracht. Alle kleuren van Renis hebben een grijze rug, zodat ze vaak vervaagd lijken.
De schilder Guido Reni werd geboren in 1575 in Bologna, Italië. De barokkunstenaar is vooral bekend om zijn zeer decoratieve schilderijen. Reni begon zijn artistieke leertijd bij de maniëristische Denis Calvaert totdat hij later veranderde in een nieuw opgerichte kunstacademie, die toen al vooruitstrevend was. De Carracci-familie, die de kunstacademie leidde, had een beslissende invloed op Reni's kunst. Zij waren vooral gekant tegen het maniërisme dat Reni's vorige meester Calvaert vertegenwoordigde. Zij zetten zich in voor een terugkeer van de kunsten naar het realisme van de grote meesters van de Hoge Renaissance. Voorbeelden van deze periode waren Raphael, Tizian en Veronese.
Reni's privéleven is altijd al een mysterie geweest voor de kunstgeschiedenis: de Italiaanse schilder had de eigenaardigheid om vreselijk bang te zijn voor vrouwen. Dit kwam tot uiting in zijn angst om vergiftigd te worden door de aanraking van een vrouw. Sommigen vermoeden dat hij misschien homoseksueel was, terwijl anderen hem beschrijven als ascetisch. Zelfs tijdens Reni's leven werd hij vanwege zijn ongewone levensstijl beschouwd als een vreemdeling onder de collega's van de kunstenaar. Zijn mecenassen zagen in de discrete kwaliteit van zijn kunst een verbinding met verschillende levens als eenling.
Reni hield van Rome en bracht vele jaren door in de grote stad van de cultuur. Zijn idool was de Romeinse schilder Caravaggio. In het schilderij "Kruisiging van de heilige Petrus" uit 1603 probeerde Reni Caravaggio's ruwe manier van schilderen van diepe schaduwen na te bootsen. Tegelijkertijd slaagde Reni erin zijn Bolognese classicisme te behouden door de vrij formele poses van de figuren en de zorgvuldige symmetrie van de compositie. Reni vond deze evenwichtsoefening tussen de stijlen echter al snel een onaangenaam compromis en begon na te denken over een duidelijkere vorm van expressie, die we nu associëren met het barokke classicisme. Reni was zeer succesvol en verving Annibale Carracci als meester van het barokke classicisme in Rome. Het zogenaamde Aurora-fresco, dat Reni schilderde in het Casino van het Pallavicini-Rospigliosi Paleis in Rome, getuigt van zijn superioriteit: de heldere, hellenistische elegantie leverde hem terecht de leidende positie op.
In 1614 keerde de schilder terug naar zijn geboortestad Bologna, waar hij zijn formalisme met nog meer accent voortzette. In zijn werk "Atalanta en Hippomenes" lijken de koude, onpersoonlijke naaktfiguren fragmenten van antieke marmeren beelden. Als volwassen kunstenaar heeft hij zijn schilderstijl verder ontwikkeld. In olieverfschilderijen als "Cleopatra en Meisje met de Krans" zijn er geen uitgebreide houdingen of plooien meer. Reni's schilderij wordt losser en bestaat niet meer uit lijnen, maar uit kleuren die met een snelle penseelstreek dun zijn aangebracht. Alle kleuren van Renis hebben een grijze rug, zodat ze vaak vervaagd lijken.
Pagina 1 / 5