Jacopo Pontormo had geen gemakkelijke start in het leven, want hij was een wees op tienjarige leeftijd. Maar deze harde klap van het lot weerhield hem er niet van om een erkend lid van de 16e eeuwse Florentijnse kunstscene te worden. Nadat de wees eerst bij zijn grootmoeder moest blijven, verhuisde hij in 1508 van zijn woonplaats bij Empoli naar het culturele centrum van Italië in de 16e eeuw: Florence. Daar kon hij leren van de beste meesters van zijn gilde. Hij was onder meer leerling van Leonardo da Vinci, Piero di Cosimo en Andrea del Sarto.
Zoals in die periode gebruikelijk was, maakte Pontormo vooral fresco's, portretten en altaarstukken. Sacrale en spirituele motieven staan centraal in zijn scheppingskracht. Stilistisch gezien moet hij in het maniërisme worden gecategoriseerd. De naam van deze stijl uit de late Renaissance is het programma: het is gebaseerd op het idee dat een kunstenaar zich niet moet laten beperken in zijn activiteit door de richtlijnen van een bepaalde school, maar zijn eigen stijl, zijn "maniera", moet ontwikkelen en onderstrepen. Op deze manier onderscheidt deze stijl zich bewust van de geometrisch berekende composities van de Renaissance. De focus ligt niet langer op de weergave van klassieke eenvoud en harmonieuze vormen op basis van het antieke model. Deze werden vervangen door een bewust complexe, overvolle en idealiserende stijl, vaak afgewisseld met raadselachtige allegorieën die alleen maar overtuigend waren voor ingewijde kunstkenners.
Pontormo was een van deze cirkels, die, op zoek naar de manifestatie van een zeer persoonlijke "maniera", graag experimenteerde met een verfijnd kleureffect. Kenmerkend voor zijn stijl is de zoektocht naar een verfijnde elegantie, die in zijn geval tot uiting komt in overtrokken ledematen of artistieke kronkels in de representatie van het menselijk lichaam. Zo slaagde hij er volgens historische bronnen zelfs in om door Michelangelo zelf in hoge noten te worden geprezen en in opdracht van de beroemde Medici-familie. Zo maakte hij naast talrijke mystieke en religieuze fresco's ook talrijke portretten, zoals de graflegging van Christus, de aartsengel Gabriël of Jozef in Egypte. Onder hen ook van Cosimo de Medici.
Br/>
Na zijn dood verdween Pontormo's werk enkele eeuwen lang in de vergetelheid, niet in de laatste plaats door de vernietigende kritiek van zijn biograaf Giorgio Vasari, en werd het pas in de 20e eeuw geherwaardeerd door het werk van de kunsthistoricus Frederik Mortimer Clapp.
Jacopo Pontormo had geen gemakkelijke start in het leven, want hij was een wees op tienjarige leeftijd. Maar deze harde klap van het lot weerhield hem er niet van om een erkend lid van de 16e eeuwse Florentijnse kunstscene te worden. Nadat de wees eerst bij zijn grootmoeder moest blijven, verhuisde hij in 1508 van zijn woonplaats bij Empoli naar het culturele centrum van Italië in de 16e eeuw: Florence. Daar kon hij leren van de beste meesters van zijn gilde. Hij was onder meer leerling van Leonardo da Vinci, Piero di Cosimo en Andrea del Sarto.
Zoals in die periode gebruikelijk was, maakte Pontormo vooral fresco's, portretten en altaarstukken. Sacrale en spirituele motieven staan centraal in zijn scheppingskracht. Stilistisch gezien moet hij in het maniërisme worden gecategoriseerd. De naam van deze stijl uit de late Renaissance is het programma: het is gebaseerd op het idee dat een kunstenaar zich niet moet laten beperken in zijn activiteit door de richtlijnen van een bepaalde school, maar zijn eigen stijl, zijn "maniera", moet ontwikkelen en onderstrepen. Op deze manier onderscheidt deze stijl zich bewust van de geometrisch berekende composities van de Renaissance. De focus ligt niet langer op de weergave van klassieke eenvoud en harmonieuze vormen op basis van het antieke model. Deze werden vervangen door een bewust complexe, overvolle en idealiserende stijl, vaak afgewisseld met raadselachtige allegorieën die alleen maar overtuigend waren voor ingewijde kunstkenners.
Pontormo was een van deze cirkels, die, op zoek naar de manifestatie van een zeer persoonlijke "maniera", graag experimenteerde met een verfijnd kleureffect. Kenmerkend voor zijn stijl is de zoektocht naar een verfijnde elegantie, die in zijn geval tot uiting komt in overtrokken ledematen of artistieke kronkels in de representatie van het menselijk lichaam. Zo slaagde hij er volgens historische bronnen zelfs in om door Michelangelo zelf in hoge noten te worden geprezen en in opdracht van de beroemde Medici-familie. Zo maakte hij naast talrijke mystieke en religieuze fresco's ook talrijke portretten, zoals de graflegging van Christus, de aartsengel Gabriël of Jozef in Egypte. Onder hen ook van Cosimo de Medici.
Br/>
Na zijn dood verdween Pontormo's werk enkele eeuwen lang in de vergetelheid, niet in de laatste plaats door de vernietigende kritiek van zijn biograaf Giorgio Vasari, en werd het pas in de 20e eeuw geherwaardeerd door het werk van de kunsthistoricus Frederik Mortimer Clapp.
Pagina 1 / 2