Een Franse rococoportretschilder met een Nederlandse naam: Dit is niet zo ongewoon als het in eerste instantie klinkt. Migratie over de nationale grenzen heen heeft altijd bestaan, vooral onder professionals en vooral in artistieke kringen. Denk maar aan Domenikos Theotokopoulos, niet alleen in Spanje beter bekend als "El Greco".
De grootvader van Louis Michel van Loo was al een beroemd kunstenaar en emigreerde van Amsterdam naar Zuid-Frankrijk. Zijn vader Jean-Baptiste van Loo werd geboren in Aix-en-Provence en kreeg al op jonge leeftijd opdrachten om openbare gebouwen te schilderen. Louis-Michel zelf werd in 1707 nog in Toulon geboren, kort voordat de familie deze stad verliet vanwege een belegering in de "Oorlog van de Spaanse Successie". Louis-Michel leerde het schildersvak van zijn vader in Turijn en Rome. Zijn tweede pedagogische reis naar beide steden duurde vier jaar, van 1728 tot 1732. Zijn metier was gedetailleerde, kleurrijke portretten - zo kleurrijk als de uniformen en galawc's van de rococotijd, die als kunststroming bijna alle vorstelijke hoven van Europa van rond 1700 tot 1770 domineerden.
In 1737 ging hij op aanbeveling naar Madrid - koning Filips V had een nieuwe hofschilder nodig en een collega, de belangrijke portretschilder Hyacinthe Rigaud , raadde van Loo aan. Zoals ik al zei: een loopbaan over de staatsgrenzen heen was in die tijd niet ongebruikelijk. Van Loo verbleef 15 jaar in Spanje tot 1753, waar hij niet alleen Filips V zelf, maar ook zijn vrouw Elisabetta de Farnese, de Infanta (Prinses) Maria Teresa Rafaela en de familie van 14 jaar vereeuwigde. Na de dood van Filips in 1746 werden koning Ferdinand VI en zijn vrouw Maria Barbare de Braganza vereeuwigd in het atelier van van Loos.
Br/>
Von Loo keerde in 1753 terug naar Parijs, waar hij ook opklom tot hofschilder, ditmaal tot koning Lodewijk XV van Frankrijk, en portretteerde ook beroemde tijdgenoten als de filosoof Denis Diderot, de markies de Sade of de "expellee van de jezuïeten", Marquis de Pombal: welluidende namen van een tijdperk dat bedwelmd was met zijn eigen glorie en toch al - niet alleen financieel - aan de rand van de afgrond stond te dansen. Ook in Rusland is de naam van Loo vandaag de dag een begrip: zijn portret van Ekaterina Dmitrievna Golizyna, de vrouw van de Russische gezant van Hare Majesteit Catharina de Grote, hangt vandaag in het Poesjkin Museum in Moskou. Van Loo heeft de revolutie natuurlijk niet meegemaakt: hij stierf in 1771 in Parijs. Zijn broers Francois (die natuurlijk jong stierven) en Charles-Amédée waren ook beroemde schilders van hun tijd.
Een Franse rococoportretschilder met een Nederlandse naam: Dit is niet zo ongewoon als het in eerste instantie klinkt. Migratie over de nationale grenzen heen heeft altijd bestaan, vooral onder professionals en vooral in artistieke kringen. Denk maar aan Domenikos Theotokopoulos, niet alleen in Spanje beter bekend als "El Greco".
De grootvader van Louis Michel van Loo was al een beroemd kunstenaar en emigreerde van Amsterdam naar Zuid-Frankrijk. Zijn vader Jean-Baptiste van Loo werd geboren in Aix-en-Provence en kreeg al op jonge leeftijd opdrachten om openbare gebouwen te schilderen. Louis-Michel zelf werd in 1707 nog in Toulon geboren, kort voordat de familie deze stad verliet vanwege een belegering in de "Oorlog van de Spaanse Successie". Louis-Michel leerde het schildersvak van zijn vader in Turijn en Rome. Zijn tweede pedagogische reis naar beide steden duurde vier jaar, van 1728 tot 1732. Zijn metier was gedetailleerde, kleurrijke portretten - zo kleurrijk als de uniformen en galawc's van de rococotijd, die als kunststroming bijna alle vorstelijke hoven van Europa van rond 1700 tot 1770 domineerden.
In 1737 ging hij op aanbeveling naar Madrid - koning Filips V had een nieuwe hofschilder nodig en een collega, de belangrijke portretschilder Hyacinthe Rigaud , raadde van Loo aan. Zoals ik al zei: een loopbaan over de staatsgrenzen heen was in die tijd niet ongebruikelijk. Van Loo verbleef 15 jaar in Spanje tot 1753, waar hij niet alleen Filips V zelf, maar ook zijn vrouw Elisabetta de Farnese, de Infanta (Prinses) Maria Teresa Rafaela en de familie van 14 jaar vereeuwigde. Na de dood van Filips in 1746 werden koning Ferdinand VI en zijn vrouw Maria Barbare de Braganza vereeuwigd in het atelier van van Loos.
Br/>
Von Loo keerde in 1753 terug naar Parijs, waar hij ook opklom tot hofschilder, ditmaal tot koning Lodewijk XV van Frankrijk, en portretteerde ook beroemde tijdgenoten als de filosoof Denis Diderot, de markies de Sade of de "expellee van de jezuïeten", Marquis de Pombal: welluidende namen van een tijdperk dat bedwelmd was met zijn eigen glorie en toch al - niet alleen financieel - aan de rand van de afgrond stond te dansen. Ook in Rusland is de naam van Loo vandaag de dag een begrip: zijn portret van Ekaterina Dmitrievna Golizyna, de vrouw van de Russische gezant van Hare Majesteit Catharina de Grote, hangt vandaag in het Poesjkin Museum in Moskou. Van Loo heeft de revolutie natuurlijk niet meegemaakt: hij stierf in 1771 in Parijs. Zijn broers Francois (die natuurlijk jong stierven) en Charles-Amédée waren ook beroemde schilders van hun tijd.
Pagina 1 / 1