Egon Schiele viel als kind al op met zijn buitengewone tekentalent, de schoolprestaties waren voor hem niet belangrijk. Hij wilde absoluut schilderen en vulde de schetsboeken met de indrukken van zijn directe omgeving. Als zoon van een stationschef hield hij zich in eerste instantie bezig met motieven van spoorwegen en locomotieven. Uiteindelijk waagde hij zich als jonge kunstenaar vol vertrouwen aan de Oostenrijkse kunstwereld. Vol optimisme en aangemoedigd door zijn kunstleraar Ludwig Karl Strauch, begon Egon Schiele in het winterse semester van 1906/07 te studeren aan de Academie voor Schone Kunsten in Wenen. Met zijn eerste werken meldde hij zich tevergeefs aan voor deelname aan de voorjaarstentoonstelling van de Münchense Secession in 1908. Gelukkig ontstond met de actieve steun van bekende schilders de mogelijkheid voor Egon Schiele om als jonge kunstenaar te exposeren in het Augustijner kanunnikenklooster in Klosterneuburg.
Op de Weense Academie voor Schone Kunsten richtte Egon Schiele met bevriende medestudenten een "nieuwe kunstgroep" op. Hij was het beu om alleen te worden getraind volgens volledig verouderde methoden. Egon Schiele voelde diep in zichzelf de drang om als kunstenaar nieuwe wegen in te slaan en volstrekt onverwachte dingen uit te proberen met de middelen van de schilderkunst. Belangrijk voor hem en de leden van de groep was de actieve deelname aan internationale tentoonstellingen. Hun werken moeten niet in het atelier tot stof vergaan, maar in het openbaar worden getoond.
Egon Schiele's naaktschilderijen wekten aanvankelijk verontwaardiging en afwijzing op. Hoe durft een schilder zulke bijna pornografische afbeeldingen van naakte lichamen in het openbaar te tonen! Maar hij was altijd geïnteresseerd in realistische kunst. Net als de andere vertegenwoordigers van het expressionisme verwierp hij de getrouwe weergave van de werkelijkheid. Egon Schiele streefde als kunstenaar naar een abstracte interpretatie van de werkelijkheid; hij wilde authentieke gevoelens van vrouwen, mannen, kinderen en koppels laten zien. Naast aquarellen, inkt en olieverf gebruikte hij ook potloden voor zijn erotische en tegelijkertijd delicaat geschetste naakten. Hij gebruikte vaak zeer sterke, felle kleurschakeringen. De Oostenrijkse schilder Gustav Klimt, ook een tegenstander van het officiële academisme van de toenmalige kunstscholen, was zich allang bewust geworden van Egon Schiele. De twee kunstenaars werden verenigd door een hechte artistieke vriendschap en profiteerden tegelijkertijd van elkaar in hun werk. Schiele's zelfportretten getuigen van het onstuitbare creatieve enthousiasme van de schilder en graficus. Het is verbazingwekkend hoeveel werken hij in een paar jaar tijd heeft gemaakt. Als uitstekende vertegenwoordiger van het expressionisme had Egon Schiele helaas maar een korte creatieve en levenslange tijd, die hij intensief gebruikte.
Egon Schiele viel als kind al op met zijn buitengewone tekentalent, de schoolprestaties waren voor hem niet belangrijk. Hij wilde absoluut schilderen en vulde de schetsboeken met de indrukken van zijn directe omgeving. Als zoon van een stationschef hield hij zich in eerste instantie bezig met motieven van spoorwegen en locomotieven. Uiteindelijk waagde hij zich als jonge kunstenaar vol vertrouwen aan de Oostenrijkse kunstwereld. Vol optimisme en aangemoedigd door zijn kunstleraar Ludwig Karl Strauch, begon Egon Schiele in het winterse semester van 1906/07 te studeren aan de Academie voor Schone Kunsten in Wenen. Met zijn eerste werken meldde hij zich tevergeefs aan voor deelname aan de voorjaarstentoonstelling van de Münchense Secession in 1908. Gelukkig ontstond met de actieve steun van bekende schilders de mogelijkheid voor Egon Schiele om als jonge kunstenaar te exposeren in het Augustijner kanunnikenklooster in Klosterneuburg.
Op de Weense Academie voor Schone Kunsten richtte Egon Schiele met bevriende medestudenten een "nieuwe kunstgroep" op. Hij was het beu om alleen te worden getraind volgens volledig verouderde methoden. Egon Schiele voelde diep in zichzelf de drang om als kunstenaar nieuwe wegen in te slaan en volstrekt onverwachte dingen uit te proberen met de middelen van de schilderkunst. Belangrijk voor hem en de leden van de groep was de actieve deelname aan internationale tentoonstellingen. Hun werken moeten niet in het atelier tot stof vergaan, maar in het openbaar worden getoond.
Egon Schiele's naaktschilderijen wekten aanvankelijk verontwaardiging en afwijzing op. Hoe durft een schilder zulke bijna pornografische afbeeldingen van naakte lichamen in het openbaar te tonen! Maar hij was altijd geïnteresseerd in realistische kunst. Net als de andere vertegenwoordigers van het expressionisme verwierp hij de getrouwe weergave van de werkelijkheid. Egon Schiele streefde als kunstenaar naar een abstracte interpretatie van de werkelijkheid; hij wilde authentieke gevoelens van vrouwen, mannen, kinderen en koppels laten zien. Naast aquarellen, inkt en olieverf gebruikte hij ook potloden voor zijn erotische en tegelijkertijd delicaat geschetste naakten. Hij gebruikte vaak zeer sterke, felle kleurschakeringen. De Oostenrijkse schilder Gustav Klimt, ook een tegenstander van het officiële academisme van de toenmalige kunstscholen, was zich allang bewust geworden van Egon Schiele. De twee kunstenaars werden verenigd door een hechte artistieke vriendschap en profiteerden tegelijkertijd van elkaar in hun werk. Schiele's zelfportretten getuigen van het onstuitbare creatieve enthousiasme van de schilder en graficus. Het is verbazingwekkend hoeveel werken hij in een paar jaar tijd heeft gemaakt. Als uitstekende vertegenwoordiger van het expressionisme had Egon Schiele helaas maar een korte creatieve en levenslange tijd, die hij intensief gebruikte.
Pagina 1 / 11