The Lady of Shalott is een ballade van Alfred Tennyson, een dichter uit de Biedermeier-periode. Hij interpreteerde de Nimue van de Arthur-legende, die zijn wortels heeft in de Middeleeuwen.
Het verhaal vertelt het verhaal van een vrouw die als bewaker van de lente alleen in een toren in het water woont. Alles wat ze leert van de wereld die ze in een spiegel ziet; de motieven zijn verweven in een enorm tapijt. Op een dag, als ze een mooie ridder ziet, kijkt ze uit het raam tegen haar doel in en veroorzaakt een vloek. De spiegel valt uiteen en haar verlangen laat haar de toren verlaten. Ze klimt op een boot, waarop ze haar naam schreef. Ze verliest haar vitaliteit en ze zingt een laatste lied.

JW Waterhouse begint dit moment in zijn interpretatie van 1888. Nu gaat het eerste onderzoek van elke toeschouwer eerst naar de letters op de boot. Maar alleen met moeite kunnen de woorden "De Vrouwe van ..." worden herkend. Dit is een bekwame zet van de kunstenaar, omdat de dame bekend staat onder vele namen. Het wordt bijvoorbeeld bedoeld als een dame, minnares, voogd of koningin van het meer, de bron, het water of de bron. Als voornaam worden naast Nimue ook Vivian, Elaine en Niniane genoemd.
Ze zit in haar boot, het grote tapijt met haar, omdat ze niets achterlaat. De trappen naar de toren staan achter haar. De roestige ketting is al opgelost, elk moment laat ze hem uit de hand glijden. Het is de herfst om hen heen geworden, de natuur blaast haar leven uit, zoals de jongedame nu is voorbestemd. Twee van de drie kaarsen voor haar zijn al verdwenen. Maar de vlam van de laatste kaars laat zien dat het wind in de rug heeft. Een paar zwaluwen vliegen laag over het water. Ze lijken ook afscheid te nemen van hun reis naar het zuiden met een laatste groet. De beboste heuvels in de verte zijn nog steeds in volledig groen gebladerte.

Kussens zijn klaar op de boot. De bovenste is voorzien van gouden pompons. In het midden loopt een dubbelzijdige zwarte heraldieke leeuw op een witte achtergrond. Dat is ook achter haar. Haar listige levenswerk lijkt haar liefdevol gesleept te hebben. De waarnemer kan het gedetailleerde borduurwerk goed zien, maar het tapijt hangt in het water. Je zou kunnen denken dat de stroom hem onder de oppervlakte trekt; of is het gewoon bladeren op de vijver?
Voordat haar in de boot een kruisbeeld is, draagt de man een rode doek om zijn lenden, een rozenkrans wordt voorzichtig over zijn middel geplaatst. De kleur van het doek lijkt overeen te komen met het rood van haar lippen.

---

De dame van Shalott · John William Waterhouse