Bij de motieven van het "Oriëntalisme" denkt men onmiddellijk aan grote avonturen tegen een exotische achtergrond, monumentale piramiden, sensuele romantiek en permissieve haremdames. Afbeeldingen van een mysterieuze, verleidelijke en tegelijkertijd decadente, "vreemde" wereld.

De oosterse schilderijen dateren van het midden van de 19e eeuw tot het einde van de jaren 1880. Oriëntalisme" omvat echter ook andere werken in beeld en tekst uit de eerste jaren van de 20e eeuw. Motieven uit het Nabije en Verre Oosten beïnvloedden niet alleen de schilderkunst en de toegepaste kunsten, maar ook de architectuur, de muziek en de literatuur. Kunstenaars werden vaak geïnspireerd door reizen naar het Oosten en hun ervaringen daar. Of ook van geïmporteerde goederen, zoals porselein uit China.

De term "Oriëntalisme" is nog betrekkelijk jong. Hij werd in 1978 bedacht door de Amerikaans-Amerikaanse literatuurcriticus Edward Said. De interpretatie van oriëntalistische werken is niet geheel onomstreden. Sommigen zien het als Europa's chauvinistische kijk op de Arabische wereld en het Midden- en Verre Oosten. Westerse machtsfantasieën in de schaduw van koloniale territoriale aanspraken. Voor anderen zijn Oriënt-beelden gewoon een geromantiseerd beeld van de Oriënt. Een onbekende en fascinerende wereld, waarin men zich in vervoering wil laten onderdompelen.

Bekende vertegenwoordigers van het "Oriëntalisme" zijn de Franse schilders Jean-Auguste-Dominique Ingres en Eugène Delacroix. Aan Duitse zijde, onder anderen, Gustav Bauernfeind, Eugen Bracht of Georg Macco. Evenals de Oostenrijker Leopold Carl Müller.