In de overgang van de late gotiek naar de vroege fase van de renaissance ontwikkelde zich in de Nederlanden een regionale schilderschool die vorm gaf aan de kunststroming van de Oud-Nederlandse schilderkunst. De Europese kunstscène maakte een periode van verandering door. In het begin van de 14e eeuw was de kerk niet langer de enige opdrachtgever; steeds vaker kregen schilders opdrachten van vorstenhuizen. Deze verandering ging gepaard met een terugkeer naar de Hollandse schilderkunst en de ontwikkeling van zelfstandige stijlen. De realistische voorstellingen uit de Frans-Vlaamse boekenschilderkunst van Jean Pucelle worden beschouwd als het beginpunt van de realistische stijl van de Vlaamse kunstenaarsgroep. De ontwikkeling van de olieverfschilderkunst en de kennis van perspectiefdiepte maakten portretten die een hoge mate van realisme vertoonden. Dit realisme kwam later ook tot uiting in de landschapsvoorstellingen van de Vlaamse schilders. Nauwgezette observaties van de natuur, met inbegrip van het menselijk lichaam, veranderden de manier waarop mensen werden afgebeeld. Voorbij zijn de dagen van vormeloze gesluierde figuren met een vlekkeloze teint. Met behulp van lichtreflecties kregen de voorstellingen een nieuwe plasticiteit Robert Campin en van Eyck toonden mensen en lichamen met al hun onvolkomenheden. Rimpels, wallen onder de ogen en volheid van het lichaam werden in alle meedogenloosheid afgebeeld. Robert Campin wordt beschouwd als een meester van de Vlaamse schilderkunst en samen met de gebroeders van Eyck schiep hij kunst die niet langer voorbehouden was aan de kerk en de vorstenhuizen. De Vlaamse schilders maakten kunst voor de huiskamers van de burgers. Andere belangrijke vertegenwoordigers waren van der Eyden en van der Goes, die de kennis van de Oud-Nederlandse kunst in hun ateliers doorgaven.